زمان زنداني

زمان زنداني
(نگاهي به سلول ياران عزيز ايران از منظر نظريه نسبيت انيشتن)
سلول ياران سفينه ي ياران است؛ و در عرصه هاي روحاني، با سرعت نزديك به نور‌،‌ به سوي ملكوت الهي در پرواز. به همين سبب، از منظر زمينيان، زمان آن كند شده است و فضاي آن ثابت مانده است؛ آري در پستوي زندان، گذار هر ثانيه ساعت ها طول مي كشد و گذشت هر ساعت روزها به درازا مي انجامد.
 در سفينه ي ياران زمان بيولوژيك كند شده است؛ چون با سرعت نزديك به نور، به سمت سموات ظهور، در حركت است. اگر غير از اين است پس چگونه تأثيرات روحاني جمعي بندي، چنين وسيع و علني، به اقصي نقاط گيتي منتقل شده و چه سان حادثه ي مسجونيت ياران بر قلوب مليون ها مردمان از پهنه ي گسترده ي جهان نشسته است؟ آري در شتاب سفينه ي ياران با سرعت قريب به نور،‌ زمان بيولوژيك كند شده است و اگر زمينيان مي توانستند آنان را تماشا كنند مي ديدند كه هر ثانيه ي جاري در سلولشان، ساعت ها است؛ و هر ساعت مستولي بر ابدانشان، روزها. اما ياران خود، نشسته بر سفينه ي سلول، كنـدي زمان را احساس نمي كنند و همه ي اوضاع و احوال حاكم بر آن را عادي مي نگرند؛ و نه تنها اين، بلكه بسي مسرور و مبتهجند؛‌ زيرا خود را در مسير ملكوت موعود مي بينند.
اما از منظر ياران،‌ زمان زمينيان بس سريع مي گذرد و اوضاع ستمگران بسيار تند سپري مي شود. هر روزشان به مثابه ي ساعتي است و هر ساعتشان به اندازه ي ثانيه اي. حركات بيولوژيكشان تند شده است و جنبش هاي ذاتيشان سريع گشته است؛ تغيير و دگرگوني بر همه چيز حاكم است و شتاب و دستپاچگي بر همه كس مستولي.
از اين رو، هنگامي كه ياران به زمين باز گردند همه چيز را دگرگونه خواهند ديد؛ آن زمان، اوضاع پيشين تغيير كرده و احوال ديرين تحوّل يافته. روزي كه آنان به زمين رجوع كنند ديگر از نحوست ظلم خبري نيست و از سياهي ستم اثري نه. آن روز ديگر سپيده ي عدالت سرزده و انوار حرّيت تابان شده. آن روز شمس جمال موعود عالميان درخشان شده و خورشيد جلال محبوب جهانيان تابان گشته، علم هاي عزت برافراشته شده و خيمه هاي عظمت برپا گشته،
 آن روز حق بر باطل غلبه يافته و راستي بر كژي پيروز شده.