د.ج

ستمی كه نادیده گرفته شد مسئولین ستمی بزرگ به این جوانان روا داشتند، سه سال و اندی از بهترین سال های زندگی این عزیزان را تباه كردند هر چه در این مدت در مناطق محروم كار شده بود از بین رفت و آن وقت به راحتی می گوییم باز هم خدا رو شكر و خدا خیرشان بدهد كه آزادشان كردند؟ مدتی است كه از آزادی دو جوان بهایی شیرازی می گذرد، دو جوانی كه به همراه 54 جوان دیگر در شهر شیراز به خدمات اجتماعی برای محله های كم بضاعت می پرداختند و ناجوانمردانه فعالیت شان متوقف شد و سه تن از آنها به چهار سال زندان محكوم شدند آن هم برای خدمت به هم نوع. داستان این 54 نفر و به خصوص سه عزیزی كه تحمل حبس كردند به كرات عنوان شده و از آن می گذریم. این نكته قابل ذكر است كه بعد از گذراندن سه سال و اندی از زمان زندان شان به دو نفر آنها عفو می خورد و یك نفر كماكان در زندان به سر می برد به این هم كه به چه دلیل رها ثابت هنوز در زندان است كاری نداریم. نكته قابل توجه ستمی است كه بر این عزیزان رفت و نادیده گرفته شد. بعد از عفوی كه به آنها خورد عده ای گفتند خدا خیرشان دهد كه آزادشان كردند و عده ای نیز شادی كردند كه جوانان مان به كانون گرم خانواده شان برگشستند كه البته جای شادی هم داشت اما مسئله ای كه ذهن مرا به خود مشغول داشته این است كه مگر اینها به حق به زندان افتاده بودند؟ و مگر این لطفی از جانب دولت بوده؟ یا مگر جرمی مرتكب شده بودند كه به زندان بروند و تحمل سه سال و اندی تنهایی و مشقات زندان را به جان بخرند؟ آیا این سه جوان بهایی به زندان شیراز بدهكار بودند؟ آیا مسئولین راه را به درست رفته بودند كه اینك با عفو آنها كار درست تری انجام داده باشند؟ جواب از نظر من خیر است. مسئولین ستمی بزرگ به این جوانان روا داشتند، سه سال و اندی از بهترین سال های زندگی این عزیزان را تباه كردند هر چه در این مدت در مناطق محروم كار شده بود از بین رفت و آن وقت به راحتی می گوییم باز هم خدا رو شكر و خدا خیرشان بدهد كه آزادشان كردند؟ وظیفه مسئولین آن بود كه بعد از دستگیری اشتباه آنها و فهمیدن حقیقت، آنها را تبرئه می كردند و از آنها به خاطر رفت و آمدهای بی دلیل به دادگاه و اطلاعات عذر خواهی می كردند نه آن كه به دلایل واهی و بدون ارائه مدرك آنها را به زندان موقت بیاندازند و این موقت بودن در زندان اطلاعات سه سال و اندی طول بكشد. آیا این انصاف بود؟ و آیا حال باید از انصاف آنها صحبت كرد كه بعد از این مدت آنها را آزاد كردند؟ در واقع كاری كه آنها كردند این بود كه از ستم چهار ساله خود 10 ماه كم كردند و این نمی تواند زجر آن 38 ماه تنهایی را بپوشاند و آن چه بر سر خانواده های آنها آمد را به فراموشی بسپارد. آنچه از گوشه و كنار در این مدت آزادی به گوش می رسد نشان از این دارد كه ما نیز آن ستم 38 ماهه را نادیده گرفتیم و به ده ماهه باقی مانده چسبیدیم. البته كه از بودن دوستان مان در كنار خانواده شان و بودن خودمان با آنها لذت می بریم و خدا را شاكریم كه باز آنها را می بینیم با همان روحیه و همان قدرت. اما این ربطی به ظلم و ستم بانیان این گرفتاری ندارد. كسانی كه خود را پرچمدار عدالت می خوانند، كسانی كه خود را منصف می دانند، كسانی كه خود را متدین می دانند این ستم را بر هم میهنان ما روا داشته اند. نمی توان تصور كرد كه 1140 روز از عمر انسانی در تنهایی سپری شود و آن وقت از عدالت و انصاف و اهل دین بودن مسببان این تنهایی سخن به میان آورد. بانیان این جریان خود به این نتیجه رسیده اند كه آنچه در حق این سه جوان بهایی كردند اشتباه بوده و نه از عدل علی و نه از انصاف پیمبر اسلام و نه از صداقت ائمه شیعه سرچشمه گرفته و چون در این گونه مواقع ابراز پشیمانی و قبول اشتباه را نشانه ضعف می دانند نه صداقت و یك رنگی با مردم، پس به عنوان عفو آنها را آزاد كردند تا هم بار سنگین گناه بیش از این بر دوششان نباشد و هم بگویند به فضل و بخشش رفتار كرده اند در صورتی كه برای كارآنها تنها یك جمله می توان گفت و آن هم این است: به ستم بی اندازه خود پی بردند و كمتر از كمی از آن را كم كردند