لالایی آخر

به مناسبت 16دیماه روز جهانی یتیمان جنگ شب تاریک ترین لحظاتش را بر مردم زخمی می پاشید و کسی به طلوع سحر امیدوار نبود. مادر سمیره زیر لب برایش لالایی می خواند. این لالایی همیشه خواب های خوشی را برای او به ارمغان آورده بود. لالالالا گل مینا                       بخواب آروم گل بابا بابا رفته، سفر کرده              الهی زودی برگرده بابا رفته بود. سمیره دو ساله بود که پدرش را برای شرکت در جنگ برده بودند. اما مامان همیشه می گفت: "نگران نباش. بابا بر می گرده. نمی ذاره ما تنها بمونیم" صدای شلیک گلوله مرتباً شنیده می شد. دست مادرش را محکم چسبیده بود و چشمانش را به هم فشار می داد.عادت داشت موقع خواب دست مادرش را بغل کند. لالالالا گل صد پر                 نشه هرگز گلم پرپر بمون با من گل خندون          نبینم چشمتو گریون صدای ناله ای از بیرون به گوش می رسید و کسی تقاضای کمک می کرد. دوباره چشم هایش را بست. دست مامان مهربان بود و نرم. هیچ چیز توی دنیا به اندازه دست مامان نرم نبود. حتی پوست گربه های کوچه هم به آن نرمی نبودند. لالالالا گل نرگس                نباشم دور ز تو، هرگز همیشه در برم باشی         چو تاجی بر سرم باشی اما آن شب، مثل هر شب نبود. دست مامان سرد شده بود. سرد و سفید. لبهایش را روی دست مامان گذاشت و آن را بوسید. از غروب که سربازها به طرف او تیر اندازی کرده بودند خیلی خونریزی کرده بود. دیگر صدای مامان شنیده نمی شد. می دانست که مامان در حال رفتن است. اما نمی توانست دست او را رها کند. " اگه مامان هم بره پیش بابا، من چی کار کنم؟" لالالالا دعوا بسه               همه دیگه شدن خسّه کی راه انداخته این جنگو    همش درده، همش ترسه لالالالا مامان، بابا،             شدم یک دختر تنها تو دنیای تفنگ و تیر           چه بیچارن کبوترها ********* نوشته : سپیدار http://www.javanim3.info/maghalat/2011-01-03-09-47-49