نوید خانجانی و بر آمدن نسل تازۀ جوانان بهائی

نوید خانجانی و بر آمدن نسل تازۀ جوانان بهائی
کاویان صادق زاده میلانی

در میان بحران حاکم بر مصر و خیزش دموکراتیک مردم آن کشور برای دستیابی به دموکراسی، در حالی که چشم مردم جهان به حرکتی مردمی برای احقاق حقوق از دست رفته دوخته شده است، دور از انظار مردم جهان، بار دیگر بر مردم ایران ستمی بزرگ روا رفت. جوانی غیور و صالح قربانی شهوت قدرت در راستای ادامۀ آپارتاید دینی حاکم بر ایران شد.
حکم ناجوانمردانه و ناعادلانۀ قاضی بنا بر دوازده سال زندان برای نوید خانجانی دیروز ابلاغ شد.
نوید از نسلی جوانی برمی خیزد که امید آیندۀ ایران است. دو نسل پیش بهائیان دستور پیامبر ایرانی را که متذکر شده بود «امروز را نگران باشید» را شاید فراموش کرده بودند و به دنبال «حرز» ی می گشتند که موجب مصون ماندن جامعۀ بهائی باشد. نتیجه نیز واضح و عیان بود: صمّ بکم نشستن در حاشیه جامعه بزرگ ایران و دوری از هر گونه فعالیت مدنی و حضور اجتماعی بود. این دستورِ بد فهمیده شده همان مساله «عدم دخالت در امور سیاسیه» بود که نه معنی اش را درست می فهمیدند و نه سابقه تاریخی اش را می دانستند و نه پیشینه فلسفی اش را درک می کردند. یعنی نه می دانستند که سیاست یعنی کشورداری و زمامداری و دین بهائی، در زمامداری صاحب نظر است و فکری تازه ارائه می کند. نه می دانستند که عبدالبهاء در موقع مناسب چهار ایادی امرالله را برای نمایندگی مجلس نامزد و معرفی کرده بود. نه می دانستند که زیربنای فلسفی آن چیست و چارچوب نظری آن کدام است. عبارتی طوطی وار تکرار می شد بدون آنکه از معنی آن سر در بیاورند.
شگفت آور است که نوید و همراهان او پس از دو نسل فشار و دشواری از میان جامعۀ ایران برخاستند. جوانانی که حرز را به اهل حرز واگذاردند و وارد میدان عمل شدند و از درون و برون جفا دیدند، و از دست دوست و دشمن آسیب خوردند، ولی ایستادند و عاشقانه قیام کردند. مرز بین درون و برون جامعه بهائی را در هم در نوردیدند و برای احقاق حق همۀ هم میهنان متحمل فشار و جفا و ظلم و ستم شدند. همت و غیرت اینان بود که سد میان درونی و برونی، خودی و غیرخودی، بهائی و مسلمان، حقوق بشری و فعال مدنی، دانشجوی ستاره دار و محروم از تحصیل، روشنفکر دینی و فعال چپ را از بین برد. حقوق همه ارزش گرفتن داشت و برای همه لایه های فکری جامعه می بایست مبارزه کرد. اطلاع رسانی، مصاحبه، سفر، برقراری نشستهای حقوق بشری، وبلاگ نویسی، توسعه فعالیتها در تاریکی مطلق فضای حقوق بشری، صورت را با سیلی سرخ نگاهداشتن در تنگدستی و فشار مالی و باز هم روحیه دادن، دفاع از محرومان حق تحصیل از همه طیفهای فکری از ویژگیهای خاص این جوانان است که یک شبه ره صد ساله پیموده اند و در میدان خدمت به وطن نرد عشق باختند.
بهاءالله پیامبر ایرانی در نامه ای که به خطاب به ناصرالدین شاه قاجار نوشته و ارسال شد می نویسد:
«ای کاش رای جهان آرای پادشاهی بر آن قرار می گرفت که این عبد با علمای عصر مجتمع میشد و در حضور حضرت سلطان اتیان حجت و برهان می نمود.» ترس علمای شیعه از حضور در مجلسی با بهاءالله، موجب این شد که این چنین جمعی صورت عمل نگیرد. جوانان ایرانی نسل کنونی با بینش نوین و نگرش خلاق خود تمام محاسبه های پیشین را برهم زده اند و اگر این جلسه تاریخی در آن زمان انجام نشد، امروزه مردم ایران شاهد و ناظر بر رویکرد و عملکرد فرزندان این مرز و بوم در فضای جامعه هستند. اگر روزی بهاءالله از مرز و بوم و کاشانه آواره شد، آموزه های او جوانانی را بر آورد که مرزبندیها و خط قرمزهای سنتی را شکستند. طرحی نو ساختند و فلک پیشین را سقف بشکافتند و به موفقیتهایی دست یافتند که سی سال پیش در خواب و رویا نیز متصور نبود.
حکم سنگین نوید خانجانی نیز نماینگر موفقیتهای این نسل در مرزشکنی، گشودن خط قرمزهای کذایی، حضور در جامعۀ مدنی و خدمت به رشد اخلاق حقوق بشری در ایران است.
و این هنوز نتیجۀ سحر است.